Metody w PPE i przekazywanie danych wejściowych

16. 02. 2020

Obsah článku

Metody reprezentują zachowanie obiektu, ponieważ pozwalają na pracę z jego wewnętrznym stanem, a także na wzajemne oddziaływanie obiektów.

Przedstawianie metod w świecie rzeczywistym

Weźmy pod uwagę dowolny obiekt rzeczywisty, na przykład kota. Kot ma pewne właściwości (imię, kolor, waga, ...), które opisujemy za pomocą właściwości, a także zachowanie (miauczenie, chodzenie, spanie, ...), które opisujemy za pomocą metod. Ponieważ na świecie jest wiele kotów ("I tak szczekam jak grom, niech będzie milion kotów"), należy pamiętać, że metoda jest czymś ogólnym, co stosuje się jednakowo do wszystkich obiektów danego typu.

Praktyczna realizacja metody

Z punktu widzenia składni języka, zdefiniujmy klasę dla kota:

class Cat
{
    public string $name;

    public string $sound = 'Meow';
}

Po utworzeniu instancji danego kota możemy po prostu wymienić np. dźwięk:

$cat = new Cat;

echo $cat->sound; // mówi "Miau".

Ale co zrobić, jeśli chcemy sformatować dźwięk w określony sposób podczas zapisu? Wtedy do gry wchodzą metody:

class Cat
{
    public string $name;

    public string $sound = 'Meow';

    public function getFormattedSound(): string
    {
        return 'Wydaję dźwięk".' . $this->sound . '"!';
    }
}

Na pewno znasz już zasadę działania funkcji z przeszłości. Klasy umożliwiają zapisanie funkcji bezpośrednio w jej ciele ze zdefiniowaną dostępnością (tak jak w przypadku właściwości) i są nazywane metodami.

Zmienna $this zachowuje się nieco "magicznie". Przechowuje ona bieżącą instancję obiektu, w którym się znajdujemy. Jeśli chcemy odczytać wartość z właściwości lub wywołać inną metodę wewnątrz metody, musimy to zrobić po prostu nad zmienną $this.

Metoda ta jest następnie wywoływana z wnętrza obiektu jako klasyczna funkcja (z nawiasem na końcu), aby zaznaczyć, że nie jest to właściwość:

$cat = new Cat;

echo $cat->sound; // mówi "Miau".

echo $cat->getFormattedSound(); // prints "I'm making a "Meow" sound!

Konstruktor - metoda wywoływana podczas tworzenia instancji

Podczas tworzenia instancji obiektu często musimy określić, jak ustawić jego podstawowy stan oraz jakie parametry (dane wejściowe) są obowiązkowe.

W OOP, aby rozwiązać ten problem, istnieje specjalna metoda publiczna __construct, którą możemy zaimplementować dobrowolnie i która jest wywoływana zawsze i tylko podczas tworzenia instancji.

Przykład praktyczny:

class Cat
{
    public string $name;

    public string $sound;

    public function __construct(string $name, string $sound)
    {
        $this->name = $name;
        $this->sound = $sound;
    }

    public function getFormattedSound(): string
    {
        return 'Wydaję dźwięk".' . $this->sound . '"!';
    }
}

Definiując konstruktor, upewniliśmy się, że podczas tworzenia instancji zawsze musimy przekazać 2 obowiązkowe parametry (name i sound), a obiekt zostanie ustawiony bezpośrednio.

Ponieważ konstruktor jest metodą klasyczną, może on zrobić coś innego z umieszczonymi w nim danymi. Na przykład odpowiednio sformatować ciąg znaków, ale tym zajmiemy się później.

Tworzenie instancji jest wtedy znowu proste, wystarczy przekazać parametry początkowe (są one zapisane w nawiasach przy nazwie klasy, gdzie następuje wywołanie nazwy klasy i utworzenie instancji):

$cat = new Cat('Minda', 'Vrr');

echo $cat->name; // Tu jest napisane "Minda".
echo $cat->sound; // drukuje "Vrr".

echo $cat->getFormattedSound(); // prints 'I'm making a 'Vrr' sound!'

Gettery i settery

Niektóre metody są nazywane getterami i setterami. Są to metody powszechne, dlatego przyjęło się je nazywać w ten sposób. Metody są używane do pobierania i wprowadzania danych do obiektu. Główną zaletą jest to, że możemy sprawdzić poprawność danych przed ich wstawieniem i ewentualnie je poprawić lub odrzucić dane i wyrzucić błąd.

Dla każdej właściwości, która może być pobierana (chcemy umożliwić pobieranie danych), zwyczajowo tworzy się getter zaczynający się od słowa get. Jeśli właściwość zwraca wartość typu boolean (true lub false), zwyczajowo na początku nazwy metody umieszcza się słowo is.

Przykład uproszczony:

class Cat
{
    public string $name;

    public function __construct(string $name)
    {
        $this->setName($name);
    }

    public function getName(): string
    {
        return $this->name;
    }

    public function isEmpty(): bool
    {
        return $this->name === '';
    }

    public function setName(string $name): void
    {
        $this->name = trim($name);
    }
}

Podczas tworzenia instancji kota przekazujemy jego nazwę do konstruktora (co zawsze jest obowiązkowe). Ponieważ jednak chcemy dzielić logikę wstawiania nazwy zarówno dla konstruktora, jak i dla settera (metody wstawiającej nową nazwę), wywołujemy metodę setName() wewnątrz konstruktora, aby zapewnić, że nazwa zostanie wstawiona.

Wewnątrz settera używamy funkcji trim(), która automatycznie usuwa białe znaki z obu stron wstawianego łańcucha.

Do wyprowadzenia danych możemy użyć metody getName(). Do sprawdzenia pustości można użyć metody isEmpty().

Praktyczne zalety:

Ogromną zaletą getterów i setterów są gwarantowane typy danych. Jeśli getter twierdzi, że zwraca string, możemy zawsze na nim polegać i zawsze otrzymamy string.

Setter w swojej implementacji również twierdzi, że akceptuje string, co dla aplikacji oznacza, że cokolwiek wprowadzi użytkownik, zostanie albo przekonwertowane na string (jeśli używa kompatybilnego typu, takiego jak integer), albo otrzyma błąd, że typ nie może zostać przekonwertowany (jak array).

Największa wartość dodana getterów i setterów zostanie doceniona zwłaszcza w praktycznym zastosowaniu.

Magiczna metoda `__toString()`.

Wewnątrz klasy można zdefiniować metodę magiczną __toString(), która jest automatycznie wywoływana przy próbie wypisania obiektu jako łańcucha znaków. Metoda musi zawsze zwracać ciąg znaków.

Przykładowe wdrożenie:

class Cat
{
    public string $name;

    public function __construct(string $name)
    {
        $this->name = $name;
    }

    public function __toString(): string
    {
        return 'Cześć, jestem' . $this->name . ';)';
    }
}

Zastosowanie jest więc następujące:

$cat = new Cat('Minda');

echo $cat; // Widnieje na nim napis "Cześć, jestem Minda ;)".

Streszczenie

Pokazaliśmy, jak definiować metody, a następnie wywoływać je w obrębie instancji obiektu.

Następnym razem przyjrzymy się zasadzie encapsulation principle, która w pełni wykorzystuje właściwości metod.

Jan Barášek Více o autorovi

Autor článku pracuje jako seniorní vývojář a software architekt v Praze. Navrhuje a spravuje velké webové aplikace, které znáte a používáte. Od roku 2009 nabral bohaté zkušenosti, které tímto webem předává dál.

Rád vám pomůžu: